Onze dochter wil het huis uit. Gaat het huis uit!
Onlangs ontving ze een mooi aanbod waar ze helemaal blij van werd. Met stralende ogen liet ze een filmpje zien van het ini mini woninkje.
Mijn hoofd wilde uitschreeuwen: ,, O wat erg, wat zal ik je gaan missen!”
Maar op het moment dat ik mijn mond open deed sprak ik de woorden: ,, Ach meisje, wat heerlijk voor je en wat een mooi plekje! Van harte gefeliciteerd!”
Deze stem kwam van binnenuit. Ik voelde de woorden vanuit mijn buik naar boven komen en dat voelt goed op zo’n moment. Inmiddels weet ik dat mijn wezen dan spreekt. En soms staat dat haaks op mijn emoties en gedachten. Maar ik weet uit ervaring dat ik altijd op deze stem kan vertrouwen.
Mijn dochter keek me na mijn woorden ontroerd aan. We waren een aantal seconden helemaal stil samen. Zij met haar filmpje voor haar neus en ik keek naar haar.
Wat is de tijd voorbij gevlogen. Van alle spanning voor de bevalling, het zien ontwikkelen van een klein mensje naar een mooie jonge vrouw. De slapeloze nachten tijdens haar puberteit, het vallen en opstaan met vriendjes, de eerste rijles. Er flitste in die luttele seconden heel wat jaren voorbij. En nu gaat ze het nestje verlaten en ik voel dat het goed is.
Blij huppelde ze naar haar kamer. Ik bleef nog even zitten op het bankje.
De tranen prikten achter mijn ogen, want het doet ook zeer. Heel zeer. Wat zal ik haar ontzettend gaan missen.
Zelfs haar troep, haar commentaar op het eten, de irritaties, het slaan met de deuren. De vrienden en vriendinnen die de boel hier gezellig op zijn kop komen zetten.
Maar het is goed. Het is ook normaal en menselijk om haar enorm te missen, maar het is vooral goed dat zij haar eigen pad gaat bewandelen. Het is ook tijd dat ik mijn moederrol kan laten varen en ga ontdekken wat er voor mij nog in het verschiet ligt.
En na al deze wijze woorden besloot ik hele zielige muziek op te zetten om hartverscheurend te kunnen snikken tot de mascara onder aan mijn kin zou hangen. En ik nam me voor om ontzettend te gaan mopperen op de kledingstukken die ze overal maar rond laat slingeren en dat ik alweer over haar schoenen struikelde in de gang.
Nu kan het nog even. Lekker puh!