Ik ben een geboortetegel voor mijn aanstaande kleinkind aan het borduren en geniet van de leuke speelse voorstelling en de vrolijke kleurtjes.
Enig om mee bezig te zijn en je kunt er zo lekker bij mijmeren.
In mijn fantasie zie ik haar al met grote verwonderde ogen naar de afbeelding kijken en hoop dat ze een net zo vrolijk en kleurrijk leven tegemoet zal gaan.
Dan realiseer ik me dat dit een wens is vanuit mijn menszijn!
Dit kindje met alle mogelijkheden die het heeft is, net als ieder mens, ´het materiaal´ waar haar wezen gebruik van maakt om, via ervaringen in de stof, zijn lessen te leren.
Het is wel een nieuw mensje in de stof, maar alleen de denkkap is nog blanco. Haar wezen heeft al heel wat levens achter de rug en al veel kennis en ervaringen verzameld die het met zich meedraagt en die haar weg in dit leven mede gaan bepalen.
Noch oma, noch haar mama en papa of iemand anders weet wat voor haar belangrijk is om te leren in dit leven, wat haar wezen nodig heeft. We kunnen haar alleen maar begeleiden op weg naar volwassenheid en alle ruimte geven om dit zelf te ontdekken.
Ik weet nu al dat het niet altijd gemakkelijk zal zijn om dit te doen. Om niet, met de beste bedoelingen, obstakels uit de weg te ruimen of ongevraagd advies te geven als haar keuzes anders zijn dan die van mij.
Ieder mens heeft recht op zijn eigen pad en op zijn eigen leermomenten, ook al zie je dit vanuit je menszijn soms heel anders. En dat is dan weer een leermoment voor oma. 😊
Ik heb nog ruim de tijd om op een roze wolk te zitten, lekker te borduren en te mijmeren over wanneer ze eens komt logeren en of ze in de toekomst misschien ook wil leren borduren!